Μία υπέροχη φωνή, ο Νίκος Μπέρκας, μας μιλάει για τεχνολογία και πάνω απ’ όλα για μουσική.
Νίκο, σε καλωσορίζουμε στον κόσμο της τεχνολογίας μέσω του i-TECH4u. Να ρωτήσω ποια είναι η σχέση σου με την τεχνολογία;
Αρκετά καλή, θα έλεγα. Ξεκίνησα να μπαίνω στο διαδίκτυο από πολύ μικρός, πρώτη φορά όταν είχα επισκεφτεί τον αδελφό μου στο Βέλγιο όπου και σπούδαζε. Ήταν τότε που ο χαρακτηριστικός ήχος για αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να συνδεθεί το μόντεμ, σου δημιουργούσε μία φοβερή προσμονή. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο αδερφός μου είχε έναν τεράστιο τόμο με όλους τους ιστότοπους που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Έτσι βρίσκαμε αυτό που αναζητούσαμε τότε, πολύ πριν εμφανιστεί η Google.
Ενημερώνεσαι καθόλου για θέματα τεχνολογίας;
Με συναρπάζει η τεχνολογία και τα άλματα που έχει κάνει τα τελευταία 20 χρόνια. Όποτε κάτι μου τραβήξει το ενδιαφέρον, μπορώ να διαβάζω ή να παρακολουθώ μέχρι τελικής πτώσης!
Να ξεκινήσουμε λίγο από την πρώτη σου μουσική δουλειά που ήταν σε ηλικία 20 ετών στο CD του Άγγελου Σφακιανάκη, «Ρηχά Νερά». Πρώτη αναγνωριστική επαφή με το χώρο;
Ναι, είχα τελειώσει το σχολείο και σκεφτόμουν αν θέλω να ασχοληθώ με το τραγούδι. Έστειλα ένα demo σε κασέτα στη LYRA και ζήτησα να μην την πετάξουν. Μερικούς μήνες μετά χτύπησε το σταθερό και μου είπαν ότι ήθελαν να συζητήσουμε. Τηλεφώνησα έντρομος στον καλύτερό μου φίλο και του ζήτησα να έρθει μαζί μου. Φαντάσου, είχα φορέσει κοστούμι για να πάω στη συνάντηση με τον τότε διευθυντή, Άγγελο Σφακιανάκη, ο οποίος ήθελε να κάνει ένα cd με δικά του τραγούδια και σκεφτόταν να τα πω εγώ μαζί με άλλους καλλιτέχνες. Αναφερόταν με φοβερή απλότητα σε ονόματα όπως «Λαυρέντης, Βασίλης, Ελευθερία, Αλκίνοος, Γιάννης, Χρήστος, Παντελής» κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω αν με δούλευε. Λίγη ώρα μετά, περπατούσα στην Πανεπιστημίου κι άκουγα τα τραγούδια, έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!
Μετά δεν σε «ακούμε» μουσικά και υπάρχει μία μεγάλη παύση. Αυτό το κενό ήταν μία συνειδητή αποχή από το χώρο, αφού ασχολήθηκες με τη δημοσιογραφία;
Ήξερα ότι κάποτε θα ξανάπιανα το νήμα από εκεί που το είχα αφήσει. Έκανα μια προσπάθεια τότε στις αρχές πηγαίνοντας σε δύο ακροάσεις, μία του Κότσιρα και μία του Σαββόπουλου, αλλά δεν ήμουν έτοιμος. Θυμάμαι, είχα πάει σχεδόν σκαστός από τη δουλειά στην ακρόαση του Σαββόπουλου. Έφτασα με φοβερό άγχος μπροστά του και εκείνος μου ζήτησε να τραγουδήσω με τρόπο που ο ακροατής να αντιλαμβάνεται ότι χαμογελάω, αλλά χωρίς να χαμογελάω. Και απέτυχα παταγωδώς! Ήταν η χρονιά που βγήκε η Καλομοίρα από την τούρτα στο Ηρώδειο. Μετά από αυτό είπα στον εαυτό μου «δεν είσαι έτοιμος ακόμα», και συνέχισα την εργασιακή μου καθημερινότητα.
Δοκιμάζω πράγματα κάθε φορά, ανυπομονώ να καταλάβω τι αρέσει πιο πολύ στον κόσμο.
Και περνάνε 17 ολόκληρα χρόνια μέχρι να ξαναμπείς στην ενεργό μουσική δράση με αφορμή τον Χρήστο Δέτσικα. Μάλλον η μεγάλη αγάπη για τη μουσική δεν σε άφησε να μείνεις μακριά…
Κάπως έτσι. Μόνο ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη τραγούδησα σε δυο μαγαζιά. Αλλά όταν εργαζόμουν στον ALPHA ήρθε μια μέρα ένας τύπος και μου λέει: «Χρήστος. Ξέρεις τον Άγγελο;» Πιάσαμε κουβέντα, μου είπε ότι γράφει, μου έδωσε κάποια τραγούδια του και τα άκουσα. Μου άρεσαν τα περισσότερα, αλλά αντιδρούσα. Δεν ήθελα ακόμα να ασχοληθώ. Μπήκαμε λίγο στούντιο, κάναμε συναντήσεις, τα συζητούσαμε τα επόμενα χρόνια, μέχρι που το 2016, όταν αποχώρησα από τη δουλειά, του τηλεφώνησα και είπα «Χρήστο, είμαι έτοιμος». Ο Χρήστος με έβγαλε από το καβούκι μου, να σου πω την αλήθεια. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες κι αν δεν επέμενε χρόνια, ίσως να μη δοκίμαζα ακόμα. Οπότε του είμαι ευγνώμων για το πείσμα και την επιμονή του, για το ξύπνημα και βεβαίως για τα τραγούδια που τόσο απλόχερα μου χάρισε.
Φτάνουμε και στην πρώτη σου δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο «Τώρα Ή Ποτέ». Τι θα ακούσουμε σ’ αυτό το άλμπουμ;
Κοίτα, δεν έχω κανέναν συνολικό χαρακτηρισμό για το άλμπουμ. Δεν μπορώ να το εντάξω πουθενά. Περιέχει κομμάτια με ύφος swing, jazz και ελαφρύ rock. Είναι κομμάτια του Χρήστου που μου άρεσαν και δύο δικά μου. Για κάποιον περίεργο λόγο αποτελούν τελικά μία ενότητα, όσο ασύνδετα κι αν φαίνονται μεταξύ τους. Και έχουμε στα σκαριά υλικό για τουλάχιστον άλλον έναν δίσκο!
Πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ είχες κυκλοφορήσει μερικά τραγούδια. Πώς ήταν η πρώτη επαφή του κόσμου μ’ αυτή τη δουλειά;
Πολύ θετική. Αρκετοί φίλοι ήταν επιεικείς κι άλλοι αυστηροί. Πάντως επειδή πολλοί δικοί μου άνθρωποι περίμεναν χρόνια να κάνω το πρώτο βήμα, υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός Και ταυτόχρονα μεγάλη έκπληξη από όλους όσοι δεν είχαν ιδέα ότι τραγουδάω. Και, πίστεψέ με, ήταν πάρα πολλοί!
Ακούγοντας κάποια από τα τραγούδια σου ακούω μία πιο jazzy προσέγγιση. Τελικά ποιο είναι το μουσικό σου ύφος;
Ειλικρινά το αναζητώ, χωρίς να είναι αυτοσκοπός μου να το βρω. Πειραματίζομαι και τελικά επιλέγω αυτά που μου αρέσουν. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος θέλει να συνδέει έναν καλλιτέχνη με ένα ύφος ώστε να μπορεί να ξέρει τι θα πάει να ακούσει. Ευτυχώς μέχρι τώρα, η επιλογή μου να μην ενταχθώ κάπου, δεν έχει επηρεάσει καθόλου τον κόσμο που θέλει να έρθει να με ακούσει δια ζώσης. Γιατί ξέρει ότι θα διασκεδάσει, ξέρει ότι δεν θα ακούσει ούτε θα δει κάτι ψεύτικο και ξέρει ότι κάνω το κέφι μου. Αν το δω ως εργασία και επιλέξω ένα ύφος για να «ενταχθώ» κάπου, νομίζω ότι θα αυτοπεριοριστώ σε βαθμό που δεν θα περνάω εγώ καλά.
Η μουσική η μεγάλη αγάπη, αλλά η επαγγελματική σου δραστηριότητα έχει να κάνει με τον υποτιτλισμό. Συσχετίζονται κάπως αυτά τα δύο ή καμία σχέση;
Ναι, βέβαια. Βιοπορίζομαι από την Οπτικοακουστική Μετάφραση. Οπότε ο ήχος εντάσσεται και σε αυτή μου τη δραστηριότητα. Όταν έχεις δει, μεταφράσει και υποτιτλίσει χιλιάδες ώρες ντοκιμαντέρ, ταινιών και σειρών, έχεις μάθει να χρονίζεις στην ατάκα του ομιλητή, τελικά προπονείσαι και στη μουσική. Είναι σαν να μαθαίνεις έναν ρυθμό. Εξάλλου είναι γνωστή η σχέση μουσικής και γλώσσας και το πώς ο εγκέφαλος είναι ικανός να επεξεργάζεται αυτές τις δύο δραστηριότητες ταυτόχρονα. Όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική.
Εκείνο επίσης που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στο βιογραφικό σου είναι η ενασχόληση με το «Θέατρο Κωφών Ελλάδας». Μία εμπειρία ζωής;
Όπως πολύ σωστά λέει πάντα η διερμηνέας νοηματικής του ΘΚΕ, Σοφία Ρομπόλη, «κανείς μας δεν γεννιέται με πιστοποιητικό αρτιμέλειας». Μόλις ξεπεράσεις το σοκ ως «αρτιμελής» στην πρώτη σου επαφή με έναν ανάπηρο, αντιλαμβάνεσαι ότι σε όλους μας θα έπρεπε να αναλογούν οι ίδιες ευκαιρίες και τα ίδια δικαιώματα. Δυστυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να αντιμετωπίζεις έναν ανάπηρο ως κάτι λιγότερο από σένα. Η δική μου συμμετοχή στο ΘΚΕ αφορούσε την προσβασιμότητα και τον υποτιτλισμό για Κωφούς και ήταν από τις πρώτες προσπάθειες στην Ελλάδα να γίνει προσβάσιμος σε όλους ο χώρος.
Να ρωτήσω πώς ήταν η παρουσίαση του άλμπουμ στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» στις 26 Οκτωβρίου;
Ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα για μένα, το οποίο στέφθηκε με επιτυχία. Είμαι πολύ ευγνώμων που συνεργάστηκα με δέκα τόσο ταλαντούχους και καταξιωμένους. Όταν το Γυάλινο δέχθηκε την πρότασή μου, κόμπιασα. Αλλά όλα πήγαν πολύ καλά, ο κόσμος γέμισε τον χώρο, το διασκέδασε, κι εγώ, από τη στιγμή που μου έφυγε το άγχος, το καταχάρηκα. Ήταν μία βραδιά που είχα φανταστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια και νιώθω υπερήφανος που την πραγματοποίησα. Τους ευχαριστώ όλους για την υπέροχη βραδιά!
Αυτή είναι και μία ζωντανή δημοσκόπηση για να καταλάβεις τι αρέσει στον κόσμο από τη δουλειά σου;
Βέβαια. Δοκιμάζω πράγματα κάθε φορά, ανυπομονώ να καταλάβω τι αρέσει πιο πολύ στον κόσμο. Καταλαβαίνεις ότι αρέσει κάτι όταν μουρμουράνε τη μελωδία ή προσπαθούν να πουν σωστά τους στίχους, και είναι μεγάλη ικανοποίηση. Γι’ αυτό κάνουμε και τη μουσική. Γι’ αυτό τραγουδάμε και γράφουμε. Μόλις φύγουν από πάνω μας τα κομμάτια, και ξεκινήσουν το ταξίδι τους, νιώθεις μια γλυκιά προσμονή για το αν θα αρέσουν, αλλά και μια ηρεμία γιατί ξέρεις ότι πλέον ό,τι ήταν να κάνεις, το έκανες.
Πού μπορεί να σε βρει κανείς διαδικτυακά;
Στο YouTube θα ακούσετε τα τραγούδια μου τα οποία κυκλοφορούν και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από τη Spicy. Στο Instagram nikmperk και στη σελίδα μου στο Facebook Νίκος Μπέρκας. Ευχαριστώ για τη συνέντευξη!
Σχόλια